Vrijheid

Het is nu officieel vakantie en dat voelt onwennig. De drie weken stilstand hiervoor hebben daar alles mee te maken. Want ook al hadden we thuiswerk, toch voelde het niet als een normale schoolweek. Niet opstaan om halfzes, niet spurten om een trein te halen. Geen files op overvolle wegen, niet haastig in een winkel binnen springen en geen afhaaleten omdat koken er soms gewoon te veel aan was. Niets van dat alles. Tussen vier muren maakten we schooltaken en verbeterde ik ingezonden opdrachten. We werkten met glijdende uren, ik had celloles via Skype en de kinderen classroom meetings. De kranten koppen nog steeds getallen en vermanende vingers. Ga niet naar zee. Doe geen onnodige verplaatsingen! Hou die afstand maar wat groter. Ik wantrouw massa's en verbaas me in films of series over de nabijheid van de mensen daar. Het zal vreemd aanvoelen om terug naar het normale te gaan.

We hebben goede voornemens. Onze fysieke conditie aanpakken. Stel dat de scholen heropenen, dan wordt van dochter verwacht dat ze vijf kilometer loopt. Vermits Rome niet in één dag werd gebouwd en onze dagelijkse activiteiten doorgaans in stilstand achter een bureau verlopen, stellen we een actieplan op, waar ook de conditie van de hond baat zal bij hebben. De eerste ronde zit erop. Een minuut duurt een eeuwigheid, maar we trotseren die met gemak, de hond incluis. Zoals het virus in fasen verloopt, zo verdelen wij onze dag in fases: het zitten en het hangen worden afgewisseld door fysieke activiteit. Niet enkel lopen staat op stapel, maar ook wandelen, fietsen, yoga op de mat en miniatuurpingpong in de tuin. Doelmatigheid is des mensen, onze ambities tarten alle grenzen. En het is ook goed voor de moraal.

Overal klinkt de roep om het welzijn van de aarde. Dat we hieruit een les moeten trekken. Dat het zo niet verder kan en dat we die consequenties onder ogen moeten zien. Ik moet denken aan de trilogie van Thea Beckman over de toekomst, Kinderen van Moeder Aarde. In het eerste boek vallen de Badeners, een agressief en inhalig volk, het mooie en groene Thule binnen. Maar ze krijgen het land niet onder hun macht en als vreselijke gevolg van de geheimhouding van het land, mogen ze niet meer terug naar huis. In boek twee wordt dat scenario al wat lastiger, want vijf schepen die nooit meer terugkeren, daar wordt naar gezocht. En in boek drie is het hek helemaal van de dam, dan worden de Thulenen in een verzetspositie gedwongen en moeten ze het land proberen terug te winnen, soms met geweld. En toch komt er toenadering tussen de twee volkeren. Er zijn mensen die bereid zijn om toegevingen te doen. Moeder aarde gaat niet helemaal kapot van een beetje menselijke inmenging en sommige uitvindingen maken het leven echt beter. Maar we moeten misschien niet altijd maar meer willen, niet zo ver willen gaan, of dan toch niet zo vaak. En wat trager desnoods.

Soms voelt vrijheid helemaal niet aan als iets goeds.