Onze rek wordt op de proef gesteld, ik voel het aan veel dingen.
De tweede lockdown is nog lang niet teneinde en wat daarna komt, is vooral koffiedik kijken. De bladeren vallen langzaam van de bomen en dagen worden korter. Het donkert in ons bestaan, maar ik kijk vooral naar de lichtjes en kerstbomen die veel vroeger dan anders in de huiskamer gezet worden. Elk lichtpuntje is een houvast, een teken dat we steun zoeken of steun willen geven. De scholen zijn weer opgestart, een groot vraagteken of dat wel een goed idee was. Het weerzien op de speelplaats verliep bij sommigen met uitgebreid geknuffel: dat raakte me diep. Wij zijn voelende wezens, hebben de kracht van warmte en aanraking nodig. Dat even loslaten kost tijd en doet pijn, ook al weten we dat het moet.
Vandaag had ik twee verschillende helften van mijn klas: een digitale en een reële. Het was wennen, voor alle partijen. Er was vreugde en hilariteit toen ze hun klasgenoten via de audio hoorden. Gegniffel als de chatberichten wat grappen en grollen vertoonden. Dat gaf niet, de les kon gegeven worden, de powerpoint gedeeld, ook een filmpje werd bekeken, met medewerking van de leerlingen, die heel wat technischer denken dan ik. Samenwerking op alle vlakken en het werkt, voorlopig werkt het.
Maar er komt rek op ons geduld. Berichten klinken bij momenten wat afgemeten, wat kortaf. Maar tussen de regels lees ik dan heel veel onrust en onvrede met een situatie die we niet in de hand hebben. Dat geeft natuurlijk niets en ik zie de mens achter de mail, die net als zovelen gewoon goed probeert te doen. De gretigheid waarmee de media sprokkels van vermeende nieuwe of oude maatregelen menen te moeten verspreiden: dat zaait alleen maar onrust of valse hoop. Als we ergens geen behoefte aan hebben, dan is het dat. Corona is al erg genoeg, leven van dag tot dag is misschien de betere optie. Doen wat we moeten doen, doen wat we kunnen en ook niet meer dan dat. En een glimlach sturen naar wie dat nodig heeft, een figuurlijke hand reiken naar wie het even niet meer ziet zitten, de kerstboom mooi optuigen of een foto van lichtjes op social media posten. Een brief sturen naar iemand die dat niet verwacht – of een mooi kaartje. Binnenkort is er een vaccin, misschien meer dan een.
Ik steek een voor een de lichtjes in huis aan en zet een kaars op tafel. Een kerstboom staat er nog niet, maar daar wordt naar uitgekeken. Zoonlief zit digitaal les te volgen, dochterlief ook, maar dan op kot in Gent. En daar is het nu rustig, soms rustiger dan thuis. Ik glimlach bij de vallende duisternis buiten. Na de korte dagen volgen immers weer de lange. De lente zal zich door het virus niet laten tegenhouden om in het voorjaar nieuw blad te laten spruiten. Morgen maar eens dat zakje bloembollen in de tuin uitplanten, dat is weer iets om naar uit te kijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten