Meikever

Er zit een meikever op het voetpad. We lopen er voorzichtig omheen en bewonderen de grootte van het beest. Hij is enorm. Uiteraard is dat alles in proportie. Waarschijnlijk mompelde het beest op dat moment dat wij mensen nog veel enormer zijn. ‘Is het giftig?’ vroeg dochter. We kregen de neiging om het beestje te redden, het in veiligheid op een groen blad of een gazon te zetten. Maar we vonden niet meteen het geschikte werktuig of hulpmiddel om dat te doen. En je weet maar nooit of het bijt, of steekt, toch? We liepen verder en lieten hem achter. ‘Laat je niet vertrappen,’ zei ik nog. Een meikever is toch iets speciaals, je ziet ze niet elke dag.

We deden oefeningen om shin splints te vermijden (dat woord bestaat echt). Het is een ontsteking van het scheenbeen en pijnlijk bij het lopen. Het leek te werken, net als de tips uit het boek Morgen ga ik echt van Corien Oranje en Marijke ten Cate. Een hardloopboek voor dummies zoals wij. Tuurlijk zijn wij geen dummies (ik zie dochter al fronsen), maar we zijn ook geen afgetrainde atleten. We zijn gewoon uit op wat beweging, in en uit ons kot. Tijdens de loop hebben we geen pijn. Blijkbaar hebben we de oefeningen dan toch goed gedaan. We zijn er belachelijk blij over en trekken ons niets aan van de vreemde blikken die omstaanders ons toewerpen. De zon staat alweer hoog aan de hemel als we terug wandelen, we passeren voorbij een moestuintje waar je de sla kunt zien groeien en zien dat de meikever er nog steeds zit.

We doen schoolwerk, dag twee. Er zijn geen online klaslokalen, maar wel een aantal taken. ‘Bandwerk,’ zucht zoon. ‘Ik zit eigenlijk liever in de klas.’ Hij heeft gelijk: jezelf motiveren om aan de opdrachten te beginnen, zonder schoolbel, zonder leerkracht, dat is niet zo simpel. Het lokt af en toe gebrom uit, maar ook dat gaat voorbij. Intussen trotseert echtgenoot alweer de supermarkt om de hoek. Morgen is het mijn beurt, voor de wekelijkse tocht naar de geitenboerderij. Verse eieren, aardappelen en kaas. De simpele dingen in het leven blijken vaak nog het lekkerst. En een gewoonte die je dacht te hebben, verandert eigenlijk vrij simpel naar een andere of nieuwe gewoonte.

Ik lees een eindwerk na van leerlingen die wel vier keer van onderwerp probeerden te wisselen. Maar wat ben ik blij dat ik voet bij stuk heb gehouden. Ze hebben een heel mooi werk afgeleverd. Ik stuur complimenten en een pluim. Zie je wel, denk ik. Wat blazen de media alles ook altijd op. Ik geloof voor geen meter dat kinderen nu achteruit gaan. Misschien zullen ze wat leerstofinhouden moeten bijbenen. Maar de zelfredzaamheid en positieve manier van dingen aanpakken die ze nu op dit moment moeiteloos laten zien, is iets wat van binnen uit komt. En dat toont dat ze zich veel beter aan de situatie aanpassen dan we denken.

We moeten omzichtig verder gaan, zodat we niets vertrappen.