Ik staar al een tijdje naar dit witte blad en ik weet niet wat ik moet
schrijven. Als ik begin, dan lijk ik op een plaat die blijft haperen. Het is
nog steeds prachtig weer buiten, zo’n mooi voorjaar hebben we lang niet gehad.
De krant spuwt coronaberichten, het een al tegenstrijdiger dan het ander. De
kinderen doen nog altijd aan pre-teaching, de een blijft daar al wat kalmer bij
dan de ander. Manlief doet op zijn gemak de ronde van de tuin en al het onkruid
is op. Er is geen strijk, geen was, en het huishouden loopt op rolletjes. We
dansen omzichtig langs elkaar heen om het nieuw hervonden evenwicht in huis
niet te breken. Er zijn nu nieuwe rituelen, nieuwe dagelijkse gewoontes en die
zorgen voor rust.
Gisteren keek ik taken na van mijn leerlingen. Hun filmpjes zijn
hartverwarmend, hun argumenten dan misschien soms niet goed doordacht, maar wat
ben ik blij ze daar te zien zitten, wat onwennig voor de camera en op het einde
van hun verhaal een glimlachje van opluchting dat die opname goed is gegaan. Zoon
maakt af en toe ook van die filmpjes en daar horen soms veelvuldige pogingen
bij, met dito frustratie. Dochter maakt een rondedansje van plezier omdat ze
een wiskundeprobleem kon oplossen. Lang leve de genieën die daar filmpjes over maken.
Het is een kunst om iets goed uit te leggen, zodat iedereen het begrijpt.
Het zijn vreemde tijden. In de krant niets dan tegenstrijdigheden over
de maatregelen die vorige week op de veiligheidsraad werden gecommuniceerd. Ik
word een beetje balorig als ik weer eens lees over het ‘nieuwe’ coronavirus.
Elke keer als ik dat zie staan, denk ik dat er een tweede soort van ontdekt is.
Hoezo nieuw? Dat beest is al een tijdje in omloop, toch? Of is een virus maar ‘oud’
als er een vaccin of medicijn is? Mijn ogen vliegen van kop naar kop:
vakantieplanning, want Oostenrijk zet de deuren open, scholen herorganiseren moet
in vierkante meters en welk gemiddelde klas is groot genoeg? Een vrouw ligt al
wekenlang dood in haar huis en het eerste wat men zich afvraagt, is of het
misschien corona is geweest. Ik vind het vreselijk dat niemand dat heeft opgemerkt. De
ene bedrijfsbaas ontslaat zomaar 24 mensen, een andere vindt het niet normaal
dat zijn bedrijf moet wachten met openen tot er minder dan honderd doden per
dag vallen. Honderd. In China ging het leven pas weer van start toen er minder
dan twee besmettingen werden gedetecteerd. Ik heb het gevoel dat we veel te snel
loslaten. Maar er is ook goed nieuws - er is een wolvin drachtig. En in Italië
zakken de cijfers nog altijd hoopgevend.
Vandaag kreeg ik vijf verschillende patronen voor mondmaskers in mijn
mailbox. Iedereen kijkt immers reikhalzend uit om weer uit dat kot te mogen en
dan is zo’n masker onontbeerlijk. Morgen maar eens uitproberen, zo moeilijk kan
het niet zijn. En er zijn ook filmpjes van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten