Met een piepklein schaartje en een kam in de vorm van een snor speel
ik kapper en knip de haardos van zoon bij. Ik heb het de kapper zo
vaak zien doen en toch is het niet eenvoudig. Mijn hart bonkt ervan,
alsof ik een examen moet afleggen, maar het lijkt in orde en zoon
kijkt tevreden, weer verlost van te weelderige lokken. Dochter en
echtgenoot blijven op veilige afstand van de schaar. Nog geen nood
aan bijknipbeurten daar. Het waait harder dan gisteren, de
temperatuur is gevoelig gedaald deze nacht. We voelen het op de
jogronde, want het is bar koud.
In
de tuin is er van alles te doen. Echtgenoot en ik verdelen de perken.
Nog maar eens de strijd aanbinden met het onschuldig ogend kruid dat
winde heet. Iemand zei me ooit: winde wint altijd. Winde won vroeger,
maar dit jaar hebben we plannen om daar een stokje voor te steken.
Het is een plant die alles overneemt en de tuin overwoekert. Niet
lelijk, maar niet te stoppen. Met gemak wikkelt zij haar ranken
rondom bijna elke plant en verstikt alles wat daaronder zit. Zo moet
ik regelmatig de lavendel onder de fruitbomen vervangen en daardoor
is ook de roos waar lapjeskat Lizzy begraven ligt, misschien wel
bezweken. We knippen de dood uitziende takken kort af en geven wat
mest. De roos heet Elisabeth en krijgt nog een kans. Op hoop van
zege! Miss Lizzy was de zus van Mister Darcy. Vorig jaar was een
auto haar te slim af. Mister Darcy is nu de enige overblijvende kat.
Hij komt 's morgens binnen, eet en drinkt wat en gaat dan ergens in
huis een slaapplek zoeken. Af en toe krult hij zich op en laat een
doordringend gemauw horen. Even checken of zijn huispersoneel nog
weet dat hij er is. Aan het tuinhuis hangt er een bordje: 'The cat
and his house holding staff live here'.
De
tuin eist aandacht op en nu is daar tijd voor. We herwinnen elke dag
een paar vierkante meter grond terug en zetten die naar onze hand.
Onkruid eruit, dode bladeren en slakken verwijderen en ook bekijken
wat er allemaal vanzelf boven de grond is komen piepen. Hoe meer naar
achter in de tuin, hoe meer wildernis het lijkt. Het doet me denken
aan The Secret Garden, een tijdloos kinderboek van Frances
Burnett, over het weeskind Mary dat uit India komt en in Engeland bij
een gebochelde oom moet gaan wonen. Ze ontdekt een neefje in het
grote huis met meer dan honderd kamers, maar ook een verwaarloosde
ommuurde tuin. Wat speelde die tuin tot mijn verbeelding, als kind,
maar nu nog steeds. Ik doe net alsof mijn tuin een hortus
conclusus is, omwald met muren en met een deur die met een grote
roestige sleutel open gaat. Binnen is er eerst wildernis, maar
naarmate de tuin opgeruimd wordt, komen de prachtigste bloemen te
voorschijn. We zaaien en planten liefde en hoop.
Met
zijn allen vinden we opnieuw de tijd uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten