Vandaag is een dag
van gemis om wat was en wat misschien wel nooit op dezelfde manier zal
terugkeren: het leven zoals het was. Ik mis het schoolleven, de hectiek op
school, de dralende leerlingen die in de gangen blijven hangen. Ik mis de
vrolijke sfeer in de leraarskamer, de koekjes of chocolaatjes van jarigen op
tafel, het vrolijke goedemorgen van velen, ja zelfs het gemopper soms. Ik mis
de schoolbel die altijd te vroeg afgaat, behalve als je toezicht hebt, dan
duurt het langer voor ze afgaat, het bijeenzoeken van materiaal, ja, zelfs de
immer kapotte kopieermachine. Ik mis de geur van de koffie uit de percolator,
de scheefliggende stenen op de speelplaats, waar je beter niet op stapt als het
regent, de gehaaste tred van een altijd te late leerling. Ik mis het
geroezemoes in de klas, het uitdelen van nieuwe werkblaadjes, het hoopvolle gezucht
bij een toets, het spontane gebabbel om de les toch nog die paar minuten extra
op te houden. Ik mis het gekras van het krijt, de computer die het weer eens
niet doet, het geruis van openslaande handboeken.
Het bijna dagelijkse
autoritje naar Gent, het aanschuiven in een aula, de slecht zittende, te krappe
bankjes, de kramp in mijn vingers van het snelle noteren, dat alles is een
gemis. Ik mis de bibliotheek in Gent, de sfeer in de leeszaal en de geur van oude
documenten, het wekelijkse praatje met de medewerkers, het graven in een
archief naar onontdekte schatten. Ik mis het uitbundige gebabbel van studenten,
de reguliere bezoekjes aan de boekhandel, het gehaast wandelen door de stad, het
altijd op weg zijn naar ergens. Ik mis de geur van nieuwe boeken. Ik mis de dagtrip naar de zee, het gidsen van een tentoonstelling, het
bijkletsen met vriendinnen in een gezellige bar. Ik mis het bezwijken voor thee
met een groot stuk gebak, het goede voornemen dat het echt de laatste keer is, het
uitwisselen van nieuwtjes, het bekijken van een nieuw uitgekomen film in de
bioscoop.
Ik mis het spontane
van vertrekken, en vrolijk ‘tot straks!’ roepen, omdat je weet dat je
zomaar weer terug kunt, maar dat die buitenwereld net zo interessant is en dat
terugkeren dan een moment van contemplatie wordt en daarna het nagenieten. Ik
mis ook het vroege opstaan en het gejaagde van een ochtendspits, omdat het altijd
net iets langer duurt om de deur uit te rennen dan anders. Ik mis de spontane
barbecue met vrienden, het bijeenkomen voor een spelletje Kolonisten van
Catan, een late wandeling doorheen de velden, het grote en weidse van een wereld
die oneindig lijkt te zijn.
Er zijn nog ontelbaar veel misbare dingen. Maar die
som ik niet op. Gisteren was de hond jarig, ze werd zes. Ze heeft haar cadeautje
te goed, voor als we weer buiten mogen komen. Dat is iets om naar uit te kijken:
het leven na de crisis. Ik zeg het hardop, als een mantra, of een bezwering.
Stille zaterdag is
veel stiller dan anders.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten