Place du soleil

Bij het ontbijt was er onenigheid. Vier muren en daarbinnen vier verschillende karakters, dat botst vaker dan het klinkt. De discussie gaat over pietluttigheden. Hoe groter de problemen buiten het huis, hoe kleiner de akkefietjes waar we over struikelen. De media staan bol van de tips van hoe we deze plotse gedwongen nabijheid dienen aan te pakken. Meningen van dokters, zelfhulpgoeroes, psychiaters en ministers zijn nooit veraf. Werk thuis, blijf in uw kot, zing een lied op je balkon, krijt een boodschap op je dak, stuur filmpjes van hoe je de tijd doodt naar de televisie, lees een miljoen boeken, of luister naar verhalen, ga wandelen, lopen of fietsen, hou afstand, sla een praatje met een buur of wildvreemde - maar hou afstand. Dwingend zijn ze, de stemmen die op ons afkomen, zelfs in onze gedwongen seclusie. Ze stemmen mij droef en hoopvol tegelijk.

In de afgelegen villa in Fiesole in het verhaal van de Decamerone werden in het weekeinde geen verhalen verteld. Op zaterdag maakten de dames werk van hun toilet en zondag was waarschijnlijk rustdag. Wat een vreemde tijd moet het geweest zijn; het normale afgewisseld met het abnormale. De angst, die tijdens de week op een afstand werd gehouden door elkaar verhalen te vertellen. De buitenwereld zo goed als verdwenen. Niets leidt ons zo goed af als een verhaal; een andere wereld om de echte te vergeten. Het is dansen op een wankel evenwicht, het vinden van rust en het binnenlaten van net genoeg informatie om gerustgesteld te worden. En altijd maar weer die vraag: hoe lang gaat het duren?

Het lijkt de vasten wel. We tellen af naar het einde van de paasvakantie. Mopjes over de zomertijd die dit weekend is ingegaan, zijn niet van de lucht. Dat we maar beter kunnen doorspoelen naar juli, als we dan toch aan het prutsen zijn met de tijd. De parasol staat al open op het terras, als krakende voorbode van betere tijden. De zomer en hoe die eruit zal zien, lijkt nog veel te veraf. De reisplannen zijn voorlopig opgeborgen. De koffers komen nog lang niet van de zolder af. Zou dit zo lang duren, dat zij meters stof vergaren, dat ons binnenblijven onze laatste halte wordt? Ik weet dat ik overdrijf, maar toch zie ik onze vier geraamtes al rond de tafel zitten, een spelletje half vergane Unokaarten in de hand.

Natuurlijk is dit geen realistisch scenario. Wetenschappers en virologen, met de politici in hun kielzog, trekken en sleuren aan het beest, de val is bijna gesloten, het duurt nu niet meer lang. Hebben we het onder controle? Van geen kanten, volgens mij. Maar we overwinnen dit, natuurlijk doen we dat. We zijn toch mensen, hybris is ons dus niet vreemd. Ook hier zullen we ons meten met de goden en onze sterfelijkheid tarten. Dus verzamelen we dozen vol informatie om archieven mee op te vullen en gaan we een gevecht aan met de vergetelheid, die corona heet.

Onze zorgenden worden komende week zwaar op de proef gesteld.