Een grilig schaduwland

De nacht is donker en duurt te lang. Mijn hoofd is leeg, mijn geest doolt vermoeid door het huis. Ik heb vaker nachtmerries en slaap onrustig. Elke keer als ik wakker word, moet ik opstaan en wat water drinken. Het raam in de badkamer wordt verlicht door de gloed van de straatlantaarn tegenover het huis. Er is niemand op straat. In huis hoor ik de ademhalingen van mijn huisgenoten niet, maar ik weet dat ze er zijn en dat maakt een wereld van verschil. Ik ben niet alleen.

Soms blijf ik lezen tot diep in de nacht. Slaapdronken staar ik naar de letters die het verhaal in mijn hoofd ontvouwen, zoals een bloem zacht haar bloemblaadjes opent, langzaam, blad na blad, elk blad nog zacht natrillend. Ik slaak een diepe zucht en staar in dat troostende straatlantaarnlicht naar mijn spiegelbeeld. Ik ben niet alleen. Een citaat van C.S. Lewis valt me in. We read to know we're not alone. Het maakt me altijd rustig. Jack Lewis, zoals hij zich liet noemen, was een getroubleerde ziel die diep over de dingen nadacht. Zijn bekendste boeken zijn de kinderverhalen over Narnia, een wereld die zich achter de wand van een kledingkast bevindt. Ik hoor het citaat altijd met de stem van Anthony Hopkins, die hem in de film Shadowlands vertolkt.

De cijfers lagen vandaag iets lager dan anders, het dodental leek wat minder grimmig. De situatie mag nog niet hoopvol genoemd worden, zegt de wetenschapster met een blik vol hoop. We worden om de oren geslagen met valse of echte berichten over handschoenen dragen, hoe de supermarkt een slagveld geworden is, echte waarschuwingen over stoppen met hamsteren of grenzen proberen over te komen. Mondmaskers zijn er nu gelukkig wel - voorlopig nog genoeg - en dat doet me deugd: de zorg heeft het zwaar op dit moment, veel te zwaar. De einddatum van 5 april komt met aarzelende schreden dichterbij, maar of het genoeg zal zijn, weet niemand. In Nederland wordt het samenscholingsverbod verlengd tot 1 juni. Belgen zitten in het buitenland vast, in die wereldvreemde transitzone van een vlieghaven. Voetbaltrainingen in Engeland houden niet de verplichte afstand van anderhalve meter. Boris Johnson waarschuwt tevergeefs het Shakespearevolk, hier lapt een oude cafébazin de sluiting aan haar laars en langs grenssluipwegen plant men geen bloemen en struiken, maar betonblokken en ijzeren containers.

Zijn dit dan de schaduwlanden? De straat is nog altijd stil, het is dan ook nog maar twee uur. De kat steekt loom de straat over, dit is haar terrein, zij is meester der schaduwen. Waart hier dat virus rond, dat zich als een soort onzichtbare engel der wrake op ons wil storten, om alle plezier en levenslust uit ons weg te zuigen? We hebben het virus bij het nekvel, vertelde een expert op het nieuws. Ik beeld me een monster in dat spartelt en zich uit alle macht probeert los te rukken uit die greep.

Betalen wij nu de prijs voor wat wij op zonnige dagen gedachteloos als oneindig beschouwden?