In het gezicht van
mijn dochter herken ik mijn moeder, maar tegelijkertijd ook haar
vader. Het is vreemd hoe onze lichamen werken. Hoe de natuur
functioneert. Het is ook merkwaardig hoe zo'n virus te werk gaat. Het
wordt door virologen in de media uitgebreid toegelicht en
bijna vermenselijkt. Wetenschappers vechten ertegen, maar hebben er
tegelijkertijd ontzag voor, een fascinatie waar ze niets aan kunnen
doen, die sterker is dan hen zelf. Het is de passie die we soms niet
kunnen vatten.
In 1272 bewerkte
Jacob Van Maerlant het manuscript van Thomas van Cantimpré in zijn
Der naturen bloeme. Voor hem geen galante
ridderverhalen, over niet-bestaande mythische wezens en heldhaftige
ridders op onoverwinnelijke paarden. Dat vond hij maar niets.
Literatuur moest de waarheid vertellen. Hij was niet de eerste
wetenschapper, maar hij probeerde wel de wereld om zich heen te
begrijpen, door haar op schrift vast te leggen. Hij legde bloemen,
planten en dieren vast en ook al was zijn uitleg dubieus - een
olifant vang je echt niet met naakte maagden - het was een vroege
poging van registratie van iets waar wij essentieel deel van
uitmaken: de natuur om ons heen.
De prachtige
documentaire film The biggest little farm legt op intrigerende
wijze vast dat wat wij aan het doen zijn eigenlijk consequent tegen
de natuur indruist. De film is ontroerend naïef en daardoor absoluut
geloofwaardig. Niets kan op tegen de kracht van de natuur en alles
wat eerst een probleem leek, wordt als vanzelf weer opgelost. De
Netflixserie Pandemic staat tegenwoordig in de top tien van
meest bekeken series. Dat was voorspelbaar. Het gaat voornamelijk om
Amerika. Ik kijk hoe een viroloog in een kippenfabriek - je kunt het
met de beste wil van de wereld geen boerderij noemen - met een
steriel kapje voor zijn mond de diertjes die welgeteld op ongeveer 20
vierkante centimeter zitten, een voor een oppakt en een injectie
geeft tegen een bepaald virus. Miljoenen kippen in een grote
fabriekshal. Koeien in een stal zonder licht en lucht. Varkens
opeengepakt in veel te kleine ruimtes. Velden volgestouwd met
dezelfde- met groeihormoon gestimuleerde - gewassen.
Waar is het in
vredesnaam fout gelopen?
In de bijlage van de
weekendkrant lees ik een artikel over John Lovelock, die overtuigd is dat we
terug moeten naar een zelfregulerend systeem. Klopt het wat hij zegt,
dat we de nabijheid met de natuur zijn kwijtgeraakt door massaal in
steden te gaan leven? Zoals elke wetenschapper ziet hij een
sprankeltje hoop gloren aan een onzichtbare einder, maar zo
optimistisch ben ik niet. In mijn buurt wordt een monsterlijke grote
fabriek opgetrokken. Kilometers akker en veld worden daarvoor
opgeofferd. Het maakt mij allerminst blij.
De vaststellingen
van de dag zijn drievoudig. Vorige week zijn de coronamaatregelen twee weken verlengd. Italië en Spanje spannen de kroon wat het
aantal sterfgevallen betreft, gevolgd door Amerika, dat hard op hetzelfde lot afstevent. Maar ook: er sterven ook nog mensen door
andere oorzaken.
Kunnen we eigenlijk ooit
nog terug naar hoe het vroeger was?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten