Vijfhonderd woorden

De wereld is stiller dan anders. Vandaag begint de lente. Ik zie ze door het keukenraam naar binnen gluren. Buiten voel ik de winter nog in de lucht hangen. Er staat een koude wind die aan je oren bijt. Het is stil en dat komt niet doordat het vroeg dag is. In de straat rijden haast geen auto's, er zijn mondjesmaat fietsers en voetgangers lopen elkaar in een boog van anderhalve meter voorbij. Voor de bakker naast de deur staan de klanten verspreid, alsof ze daar achteloos zijn neergeplant. Door een hogere macht? Er hangt iets in de lucht en het is niet alleen de lente.

Een stille vijand zwerft door het land, houdt met geen grenzen rekening en slaat geruisloos toe. We sluipen het huis weer in na een wandeling die bijna verboden aanvoelt. Het huis omarmt ons, we zijn weer veilig. De wereld zal straks heel even, om zeven uur weer binnenkomen in een reeks getallen, die dagelijks dramatisch toenemen.

Vanochtend dronk ik koffie en dacht aan de groep Duitse toeristen die vandaag niet in het museum op mij stonden te wachten. De indrukwekkende Van Eyck Expo is al een week noodgedwongen dicht, net als zoveel andere musea hun deuren gesloten hebben. In gedachten wandel ik door de zalen die ik net 14 keer aan bezoekers liet zien. De wereld van Van Eyck schemert nu in halfduistere museumzalen. Tot vijf april moet onze wereld even op pauze. Ik heb de neiging om voortdurend mijn adem in te houden.

Het leven komt aarzelend tot stilstand. De virtuele wereld laat meer wandelend en fietsend volk zien dan in lange tijd het geval was. Na het schoolwerk worden hier spelletjes uit de kast gehaald. Er worden klusjes gedaan die al lang moesten gebeuren: een rekje aan de muur vijzen, de rozen in de tuin opbinden, het tuinhuis nog maar een keer uitmesten. Vanochtend gaf de wasmachine de geest. Twintig jaar dienst is goed gewerkt. Een nieuwe bestellen kostte drie klikken. De handwas staat nu al in de week. Dat is iets wat normaal gezien enkel op reis gebeurt.

Ik denk aan Zuid-Frankrijk en het huis van mijn oom en tante in de Lot-et-Garonne. Rust roest tussen glooiende velden met pruimenbomen, zonnebloemen en gedroogde ajuinen. Het liggen, het lezen, het rusten, het ontkurken van een fles Vin de merde, le vin des philosophes. Zo stil als het daar is, is het hier nu. Onwezenlijk stil: het moment waarop de schilder zijn penseel van het paneel haalt en met fronsende blik twijfelt of het genoeg is. Of het af is. Of het is geworden wat hij in zijn hoofd had.

Op dit moment buigen duizelingwekkend snel benoemde ministers zich over de nieuwe cijfers en vragen zich af of de piek al in zicht is. Witte lakens met zwarte woorden van dank wapperen langs huizen, iemand zingt met rauwe stem 'Mia' en in Venetië komen dolfijnen en zwanen zich in het zuivere water van de kanaaltjes nestelen.

Over vijf minuten gaat het nieuws beginnen. 

© Inge Misschaert