Grenzen

De dagen lijken langer, de uren tikken trager. Het is zondagochtend en de wereld lijkt niet anders dan anders. Er staan veel auto's bij de bakker, waar mensen nog steeds buiten wachten. De sfeer is echter gespannen: af en toe stijgen stemmen hoog op. Tot een echte discussie komt het gelukkig niet. Afstand bewaren is ons mensen vreemd. Het voelt aan als de verkeerde jas. Het levert nog steeds bizarre situaties op. Gisteren zag ik twee kinderen op de fiets, ze droegen een zelfgemaakt mondkapje. De vader droeg er geen. Het was een schok en tegelijkertijd een geruststelling. Een daad van pure liefde.

De eigenaar van het tuincentrum in de buurt stuurt een berichtje dat hij dan toch toestemming krijgt van de gemeente om zijn planten bij mensen thuis te leveren. Ik bestel meteen viooltjes. Die kunnen straks de bloembakken voor het huis opfleuren. Zijn dat niet de voorbodes bij uitstek van betere tijden? Een viooltje groeit overal, in alle omstandigheden en kan de vriesprik die voor deze week voorspeld wordt best verdragen. De bloemen lijken op lachende gezichtjes en net als de zonnebloemen in Frankrijk volgen ze stuk voor stuk de zon. Hij kijkt opgelucht als hij ze levert, ik laat hem het wisselgeld houden. We houden voorzichtig afstand: hij zet ze neer en ik pak ze op als hij ver genoeg verwijderd is. We glimlachen wat meewarig en begrijpend. De bloemen staan onschuldig tussen ons in. Wat zonde als hij die zou moeten weggooien. Ik plant ze straks in bloembakken en hoop dat ze zich spontaan zullen uitzaaien, zoals vorig jaar. Zelfs in een klein beetje aarde tussen twee stenen wortelen ze zich. De natuur kent geen barrières. Volgende week zal ik nog een keer bestellen. Lavendels, of misschien is dat nog te vroeg?

Dagelijks lees ik de column die Ilja Leonard Pfeijffer voor een Nederlandse krant schrijft. De schrijver woont in Genua en bericht in een beklijvende tekst elke dag over de realiteit die zich momenteel in Italië afspeelt. Hallucinante beelden, slechts een paar grenzen van ons verwijderd. Het verhaal over een inderhaast georganiseerde begrafenis, waarbij de familieleden te laat op de hoogte werden gebracht, grijpt me naar de keel. Honden hebben het daar nog nooit zo goed gehad: dat is voor mensen in Lombardije een reden om nog naar buiten te mogen. De schrijver verlaat zijn huis af en toe voor boodschappen, maar nooit zonder mondkapje en zich altijd bewust van de risico's. Zijn observaties zijn vlijmscherp, zijn schrijfstijl tegelijkertijd een soort van troost. Ik leg Grand Hotel Europa klaar voor straks, na de middag.

De kat miauwt en rekt zich loom uit. Zij trekt zich van geen barrière iets aan en wandelt parmantig in en uit. Buiten de grenzen van onze tuinen strekt zich haar domein uit. Zij vraagt zich niet af, waarom wij nu zo vaak thuis zijn, eist enkel dat wij de deur open en dicht doen, als gewillige portiers tussen twee verschillende werelden.

Sinds gisteren zijn de grenzen van ons land gesloten.

© Inge Misschaert