Kaartenhuis

Dochter maakt een huis van het kaartspel, dat op tafel ligt. Drie verdiepingen in een fragiel evenwicht. Het laat zien hoe broos ons leven is. Een mooi neveneffect van het virus is dat er meer dingen samen worden gedaan. Momenten samen hoeven niet haastig tussendoor, maar komen spontaner. Dat het geluk in kleine dingen zit, is geen loos credo. Dat weten wij al sinds 1 november 2012, toen dochter met spoed op intensieve zorg werd opgenomen, met als verdict diabetes mellitus type 1. Een week later hadden wij een voor en een na. Een evenwicht zoeken met een ziekte die haar eigen grillige weg loopt en suikerwaarden die hun eigen zin doen. Het leven is te kostbaar om het zomaar als los zand door onze vingers te laten glippen, dachten we. En we groeven dromen op die we altijd 'ooit' eens zouden gaan doen, als we meer tijd hadden. Dochterlief krabbelde overeind en wij vormen met haar en haar broer een kaartenhuis. Het is een werk in vele fasen, in vele stadia, met opbouw en afbraak. Flatten the curve is bij haar de realiteit van elke dag.

We houden stand, natuurlijk doen we dat. We doen elk ons ding. Kunst maken of bestuderen, een archief van binnen uit leren kennen en helemaal gebeten worden door de collectie van de 19de-eeuwse verzamelaar Goetghebuer. Waarom niet? Laatst vierden we zijn 232ste verjaardag met een grote taart. Een opleiding tot rij-instructeur volgen en de job van je leven vinden? Waarom niet? Een passie volgen en ervoor gaan, in zekere mate. Net als bij wandelen over een slappe koord is enkel het evenwicht van belang en hoe sneller je loopt, hoe moeilijker het wordt. Afremmen is echter lastig in zo'n tollende wereld. In deze periode hebben we niet zelf op de stopknop geduwd, dat hebben anderen voor ons gedaan. In de maanden voor deze crisis zagen we jongeren in opstand komen voor het klimaat, Greta Thunberg als de fragiele verbeelding daarvan. De bosbranden in Australië hebben onze ogen blijkbaar nog niet genoeg geopend. De Italianen, die zelf zo'n prachtig levenscredo hebben, het dolce far niente, zien nu vreselijk af. Soms kijken we niet naar het nieuws.

Laten we 'The good game' doen, zegt zoon soms, als iets even tegenzit. In de jeugdfilm Pollyanna probeert het hoofdpersonage in alle situaties het goede te zien, ook in de negatieve. Het glas is niet halfleeg, maar halfvol. Zulke momenten zijn nu schering en inslag. Dat kun je zien aan het zingen vanop balkons. Het applaudisseren voor de zorgsector. Kinderen die uitgelaten zwaaien naar opgesloten grootouders. Het humanitaire overstijgt grenzen, in de doos van Pandora is er nog steeds hoop aanwezig.

Zo krijg ik mails van leerlingen of hun taak misschien al verbeterd is, met snel daaronder: ik hoop dat alles goed gaat met u. Ik kijk hun taken na, hoop dat ze een luisterend oor hebben en mis het onderlinge geplaag en de onbehouwen schermutselingen van het schoolse leven.

Misschien stort ons kaartenhuis toch niet in elkaar?