Groeien

We slapen door onze wekker heen en zijn maar net op tijd op post voor de online lessen. Gelukkig halen de kinderen dat net. Dochter zit stipt om half negen achter de pc. Zoon moppert omdat er een overleg is. ‘Daar ga ik niet aan meedoen,’ mort hij. Maar na een e-mail naar de leerkracht, blijkt dat het moet. Nadien is het toch nog niet zo erg geweest, zo blijkt. Wanneer en hoe vaak ze terug naar school zullen moeten, is nog onduidelijk, zoals bij zovelen. Bij dochter blijken de meeste examens weg te vallen. Bij zoon is dat nog niet duidelijk. Het is voor allemaal nieuw, en het moet allemaal in een razendsnel tempo toegepast worden. Een geplande vergadering – op school! – op vrijdag gaat dan toch niet door, of toch niet voor iedereen. Ik haal opgelucht adem. We moeten het nu ook niet gaan zoeken, toch? Met een collega overleg ik over de rest van het schooljaar en met leerlingen mail ik heen en weer over hun eindwerken. Voor mijn vak staat er in juni een contactmoment gepland. Waarschijnlijk ga ik dan toch maar iets bakken en van dat ene, laatste moment, toch iets speciaals proberen te maken. Wat een manier ook om je schoolcarrière te eindigen. Het is voor alle schooljaren verwarrend, maar vooral voor die zesdes toch een einde in mineur.

De angst om buiten te gaan slinkt gaandeweg. Er lijkt niet meer voortdurend gevaar op de loer te liggen. De buxus aan de oprit zijn morsdood: de mot heeft gewonnen. We vervangen ze door een stokroos en wat lavendel, het ziet er meteen al veel beter uit! Ook het tuintje vooraan floreert. De muscari en narcis zijn uitgebloeid, maar de akeleien staan prachtig te bloeien. Ik loop wat vooruit in de tijd en droom al van de vele bollen en knollen die ik in het najaar ga planten. Dat wordt een explosie van kleur. Ik hou van tuinen met veel kleur, hoe meer hoe beter. In de tuin achteraan plant ik tussen de appelbomen een knalrode rhododendron en daarnaast een felgeel capucijntje. Ergens staat ook een lavendel te bloeien en de digitalis is nu overal aan het opschieten. De natuur trekt zich nergens iets van aan en doet gewoon haar ding. Misschien zien we het nu beter, omdat we meer tijd hebben om te kijken?

Dochter krijgt haar rapport en scoort op alle punten schitterend. Een verdiend resultaat voor al dat harde werk. ‘Klaar voor het hoger onderwijs,’ staat er bij één van de vakcommentaren. We blinken gezamenlijk van trots. Ook zoon doet het heel goed. Ze komen er wel, die twee. Ik hoop en duim gewoon dat een tweede golf van dat vreselijke virus kan uitblijven. Dat we niet allemaal massaal op reis vertrekken in de zomer, maar voorzichtig blijven om dat niet te verspreiden. Want een tweede golf, daar zit echt niemand op te wachten. Een maand of twee geduld, dat is toch niet zo vreselijk?

Stilaan keert een gevoel van het normale terug.