Competitie

Nu de sportcompetitie noodgedwongen lam ligt, zoeken we onze drang om met elkaar te wedijveren elders. Ik bekijk social media daardoor minder. Het is vaak zo’n hard competitief geschreeuw, dat het niet mooi meer is. Wij zijn een rare soort, wij mensen. In het begin van de crisis waren we nog zo eensgezind. De samenhorigheid spatte overal van af: er was nog nooit zoveel menselijkheid. We waren het eens over één ding: we moeten dat monster bevechten, we moeten het allemaal tegelijk doen en daarna krijgen we ons leven terug. We trokken ons op aan gedichten en aan literatuur, aan mensen die zich in de zorg te pletter werken en aan spelletjes alom. Het politiek getouwtrek achter de schermen kwam maar mondjesmaat in zicht. We volgden de maatregelen en misprezen wie zich niet aan die regels hield met burgerlijke gepastheid. Tsss, foei, gedraag je maar wat beter.

Nu we twee maanden verder zijn is er van die verdraagzaamheid steeds minder te zien. The survival of the fittest is geen loze titel. We zijn terug bij af. Het ongeduld laat zich niet meer bedwingen: de wereld heeft grote haast om weer van start te gaan. We willen harder, hoger, sneller, beter en het moet vooral vooruit gaan, dat bezong Herman Van Veen al jaren terug. Zelfs het weer is ervan omgeslagen, al heeft de tuin nu wel deugd van het extra water. Ik betrap mezelf ook op dat competitieve. Een app die me Italiaans leert, laat in de rechterbalk een ranking zien. Natuurlijk speel ik dan wat langer, maak ik wat meer oefeningen dan ik zou doen als dat er niet zou staan. Dat is natuurlijk wat ons vooruit drijft, die drang om te willen weten, om meer te kunnen. Ik begrijp dat voor sporters nu trainen lastiger is, omdat er geen drive is van een aankomende wedstrijd. Ook voor acteurs is het wachten tot de zalen weer kunnen openen. De kunstsector heeft het zwaarder dan ooit, ik hoop dat daar na de crisis serieuze hulp wordt geboden. Geen enkele samenleving overleeft zonder kunst en creativiteit. Deze sector zou minstens op dezelfde manier gesteund moeten worden als de economie. Minder consumeren, meer creativiteit en nadenken over een goed evenwicht en het behoud van onze planeet. En nu we gezien hebben dat het digitale ervoor kan zorgen dat er minder verkeer, en dus ook minder vervuiling is, waarom zouden we dan niet verder gaan op dat elan?

Op de vensterbank van de keuken staan bloembakken met zaailingen. Een paar weken terug zaaide ik courgette, pompoen en augurken en ook een bakje met basilicum, wat nu blijkbaar in geen enkele winkel te verkrijgen is. Net als gist trouwens en ook bloem is soms lastig. Het duurde een tijdje, maar toen zag ik de eerste zaadjes kiemen en opkomen. De meeste zijn uitgekomen. Sommige doen er een paar dagen langer over. Nog even wachten tot ze twee nieuwe blaadjes hebben en dan mogen ze naar buiten.

We moeten zachter, trager en bedachtzamer vooruit gaan.