De schoolstrijd

Het schooljaar lijkt in duigen gevallen. We proberen te redden wat er te redden valt, alsof we stoere zeelui zijn op een met zinken bedreigd schip. En we doen dat goed, daar blijf ik van overtuigd. De mensen die vier jaar ondergedoken leefden tijdens een oorlog, kwamen nadien net veel creatiever uit de hoek. We zullen dus zeker geen lost generation hebben. Nu dochter geen eindreis heeft en ook geen fuif en geen proclamatie, bijt ze zich vast in de hoodie die haar klas van plan was te ontwerpen. Geen voorvechtster zijnde, gaat dat gepaard met grimmige vastberadenheid, afgewisseld met buien van diepe wanhoop. Mails en berichten vliegen over en weer. Ik glimlach en wijd me weer aan de transcriptie van de dag. Met die trui komt het wel goed.

Het verhaal is getiteld ‘L’histoire de Tristan’ en ik lees over Arthur en over Sint-Augustinus. Net ben ik bij een stukje aanbeland waarin een koning van Ierland zijn dochters zonder pardon uithuwelijkt. De dames in kwestie hebben daar een ander idee over en hebben hun oog op een chevalier laten vallen. Daarna worden ze prompt in een toren opgesloten. Het is spannend en ik wil verder lezen, al bots ik hier en daar op een onduidelijkheid in de tekst. Ik doe wat ik aan dochter opdroeg: volhouden.

In de krant lijkt de schoolstrijd uitgebroken. Het begon met de minister die vrij vroeg orakelde hoe het allemaal moest. De beste stuurlui … Na de veiligheidsraad kenden we een datum: 18 mei, maar het kan ook al op 15 mei. Opluchting en paniek wisselden elkaar af. Het lijkt allemaal weinig praktisch mogelijk: maximaal 14 leerlingen in een klas, de leerkracht al dan niet met mondmasker vooraan achter een plastic schot, wisselbeurten en de meest heroïsche plannen om alles te ontsmetten. Toch werden dikke draaiboeken uit de hoed getoverd. Ook wat betreft het einde van het schooljaar is er debat. Het ene onderwijsnet pleit voor de afschaffing van examens, het ander wil niet zonder. We konden net zo goed 100 jaar geleden zijn. Laten we niet vergeten dat een examen een momentopname is. Er zijn erg veel manieren op daar een mooie middenweg in te vinden. Zijn het niet gewoon allemaal kinderen die een opleiding moeten krijgen? Die een aantal vaardigheden onder de knie moeten krijgen? Ik vraag mij werkelijk af of iedereen die nu geen examen zou afleggen, daardoor per se iets mist. Het is een erg moeilijk evenwicht, maar we dansen allemaal op een koord en we blijven overeind. Dat is wat telt, toch?

Het weer is wispelturig. Maartse buien wisselen af met aprilse grillen en we zijn alweer een maand verder. We merken het niet, maar we leggen de lat stilaan weer wat hoger, zoals vroeger. Wij wringen ons in bochten om iedereen tevreden te stellen. Ik duik terug in mijn tekst en in het verleden, want ik wil weten of de prinsessen uit de toren kunnen ontsnappen.

De wereld van morgen zal er anders uitzien, maar daarom niet slechter.